• morfologia z rozmazem autom.
  • retikulocyty
  • OB
  • CRP
  • mocz badanie ogólne + osad
  • PT + INR
  • glukoza
  • cholesterol
  • HDL
  • LDL
  • triglicerydy
  • AspAt
  • AlAt
  • bilirubina
  • amylaza w sur.
  • LDH
  • kwas moczowy
  • kreatynina + GFR
  • mocznik
  • sód
  • potas
  • chlorki
  • wapń
  • fosfor
  • magnez
  • żelazo
  • TSH
  • FSH
  • witamina D3
  • Ca 125
  • Ca15-3
  • HCV -G
  • HBC total
  • krew utajona w kale

Profil SENIORKA pomaga ocenić stan zdrowia pań w wieku dojrzałym.
Morfologia krwi obwodowej z rozmazem automatycznym ocenia ogólny stan organizmu na wielu płaszczyznach. Poziom krwinek czerwonych i ich parametrów sprawdza między innymi obecność bądź brak anemii, a dzięki wskaźnikom czerwonokrwinkowym wskazuje z jakim rodzajem niedoboru mamy do czynienia. Płytki krwi pomagają ocenić potencjał krzepliwości naszej krwi, oceniając np. ryzyko wystąpienia zakrzepicy. Krwinki białe to nasze ,,siły obronne”. Ich poziom i proporcja pomiędzy poszczególnymi rodzajami leukocytów ocenianymi w rozmazie może pomóc rozpoznać rodzaj zakażenia(bakteryjne czy wirusowe), ale również sugerować chorobę pasożytniczą bądź alergię. OB i CRP – białko C-reaktywne to badania oceniające obecność lub brak procesu zapalnego w organizmie, różnicuje też choroby o charakterze przewlekłym od tych ,,ostrych’’. Stan zapalny jest  reakcją obronną na szkodliwy bodziec zapalny. W organizmie dochodzi do aktywacji komórek układu immunologicznego, pojawiają się mediatory zapalne, zmienia się przepuszczalność naczyń, dochodzi do aktywacji układów krzepnięcia i fibrynolizy oraz wiele innych. Odpowiedź zapalna może być miejscowa lub uogólniona, a jej przebieg jest ostry bądź przewlekły (ostry stan zapalny występuje, np. w szybko rozwijającej się infekcji, a przewlekły stan zapalny organizmu obserwujemy przykładowo w chorobach układowych tkanki łącznej, przewlekłym wirusowym zapaleniu wątroby i wielu innych). Markerami stanu zapalnego nazywamy wskaźniki laboratoryjne, których wartość wzrasta podczas reakcji zapalnych. Takimi wskaźnikami są, np. wzrost liczby białych krwinek, stężenia CRP czy wzrost odczynu Biernackiego. Markery stanu zapalnego, takie jak stężenie CRP i szybkość opadu krwinek czerwonych  – OB – można wykorzystywać nie tylko w celu poszukiwania chorób i rozróżniania zapalnego i niezapalnego podłoża dolegliwości, ale i po to, aby obserwować postępy w leczeniu. Prawidłowe leczenie infekcji zaowocuje gwałtownym obniżeniem się wskaźników stanu zapalnego. Powolny spadek wartości markerów stanu zapalnego towarzyszy cofaniu się poważnych chorób o innym niż infekcja mechanizmie. Mocz jest płynem powstającym w procesie filtrowania (oczyszczania) krwi przez nerki. W procesie tym substancje nadal potrzebne w funkcjonowaniu organizmu  – białka, glukoza – są odzyskiwane i powracają do krwioobiegu. Wszystkie niepotrzebne toksyczne produkty przemiany materii zachodzącej w organizmie (np. mocznik) trafiają do moczu, który wydalany jest w ilości ok. 1,5 litra na dobę. Badanie ogólne moczu to badanie, które ze względu na ogromną diagnostyczną wartość wyników jest jedną z najczęściej zlecanych i wykonywanych analiz laboratoryjnych. Jest również badaniem przesiewowym, pozwalającym na wykrycie patologii układu moczowego jeszcze w okresie bezobjawowym. Nieprawidłowy poziom PT i INR, (wyliczany międzynarodowy współczynnik znormalizowany)może świadczyć o zwiększonym ryzyku krwawienia lub zakrzepicy. Badanie zewnątrzpochodnego szlaku krzepnięcia wykrywa niedobór lub zaburzoną czynność czynników II, V, VII, X oraz fibrynogenu(czynnik I). Wskazaniem do wykonania INR jest ocena funkcji wątroby – czynniki zależne od witaminy K (II, VII, IX, X) są syntezowane w wątrobie. Jednym z pierwszych objawów niewydolności wątroby jest wydłużenie czasu protrombinowego diagnostyka zespółu wykrzepiania wewnątrznaczyniowego , monitorowanie leczenia doustnymi antykoagulantami, podejrzenie skazy krwotocznej będącej wynikiem niedoboru lub nieprawidłowego działania czynnika V, VII, X, podejrzenie niedoboru witaminy K. INR zależy od odczynników użytych do oznaczania PT. Badanie PT jest wykonywane z osocza krwi żylnej. Pacjent powinien zgłosić się do laboratorium w godzinach porannych na czczo. Przed pobraniem należy unikać nadmiernego wysiłku oraz stresu. Glukoza może wykazać cukrzycę, która niestety jest chorobą cywilizacyjną i coraz częściej dotyka ludzi w wieku średnim. Badanie glukozy we krwi jest jednym z podstawowych badań krwi wykonywanych w przypadku pojawienia się u pacjenta niepokojących objawów, które mogą sugerować zaburzenia tolerancji węglowodanów, jak np. : częstsze oddawanie moczu, wzmożone pragnienie, zwiększony apetyt, uczucie senności, nagły przyrost masy ciała w ciągu kilku miesięcy, przyspieszone tętno problemy ze wzrokiem, zaburzenia neurologiczne (np. niepokój, drgawki), utrudnione leczenie trwających infekcji. Kontrola stężenia glukozy we krwi powinna być przeprowadzana również u osób: z nadciśnieniem i chorobami układu sercowo-naczyniowego, kobiet w ciąży, kobiet z zespołem policystycznych jajników (PCOS), z chorobami tarczycy, ze schorzeniami trzustki, z chorobami nadnerczy, z zespołem po posiłkowym, który występuje po operacji żołądka, których najbliżsi krewni chorują na cukrzycę. Cholesterol całkowity, HDL-cholesterol, LDL-cholesterol i triglicerydy czyli profil lipidowy w surowicy krwi. Podstawowymi wskazaniami do wykonania stężenia tych substancji są m.in. cukrzyca, nadciśnienie tętnicze, przewlekłe choroby zapalne, nadczynność i niedoczynność tarczycy, choroba wieńcowa. Zaburzenia gospodarki lipidowej mogą prowadzić do choroby niedokrwiennej serca, powstawania płytek miażdżycowych, zawału mięśnia sercowego i udarów mózgu. Aminotransferaza asparaginianowa (AspAt) i aminotransferaza alaninowa (AlAt) to enzymy oceniające stan wątroby. Zwiększenie aktywności aminotransferaz (AlAT, ALT i AspAT, AST) jest często spotykanym objawem i może być spowodowane m.in. chorobami wątroby. AlAT jest wskaźnikiem bardziej swoistym dla wątroby, AspAT zaś występuje także w innych narządach (serca, tarczycy) i jej aktywność może być zwiększona w ich chorobach. Umiarkowane zwiększenie aktywności aminotransferaz (wzrost poniżej 5 razy ponad normę), gdy stosunek AspAt do AlAT (tzw. wskaźnik de Ritisa) jest większy od 1, może wskazywać zwłaszcza na alkoholowe uszkodzenie wątroby, stłuszczenie wątroby i marskość. Bilirubina to produkt rozpadu hemu, głównie hemoglobiny z erytrocytów. Jej stężenie rośnie w przebiegu chorób wątroby, dróg żółciowych i zespołów hemolitycznych. Bilirubina jest markerem w diagnostyce laboratoryjnej, który jest niezbędny przy diagnozowaniu chorób, w tym żółtaczki, kamieni żółciowych. Badanie stężenia bilirubiny wykonuje się w przypadku różnicowania żółtaczek, oceny funkcji wątroby, podejrzenia zakażenia wirusem zapalenia wątroby, podejrzenia uszkodzenia hepatocytów (zatrucia grzybami, lekami, narkotykami), występowania objawów wskazujących na chorobę dróg żółciowych oraz trzustki, podejrzenia niedokrwistości hemolitycznej. Badanie poziomu amylazy trzustkowej w surowicy krwi jest przydatne podczas diagnostyki chorób tego gruczołu, ponieważ stanowi ona swoisty marker zapalenia tego narządu. Dzięki analizie wyników prób trzustkowych można także ocenić, czy organizm prawidłowo trawi skrobię i inne wielocukry, ale także ocenić ogólną kondycję układu pokarmowego. Przejściowy wzrost stężenia amylazy (trwający około dwie trzy doby) występuje także u pacjentów, którzy wykonywali gastroskopię lub badania obrazowe z użyciem kontrastu. Amylaza trzustkowa jest produkowana jedynie przez komórki wydzielnicze trzustki, trafia do krwi w momencie, gdy dochodzi do niedrożności przewodów wydzielniczych lub martwicy komórek trzustki. Dzięki temu może być ona wykorzystywana jako marker zapalenia lub innych chorób tego narządu. Po upływie ok. 8.–10. godzin amylaza obecna w osoczu jest wydalana z moczem, dzięki czemu oznaczenie poziomu amylazy w moczu również może być wykorzystywane do potwierdzenia przebytego zapalenia trzustki. Dzieje się tak również w przypadku, gdy poziom amylazy w surowicy nie przekracza normy. Podwyższone stężenie amylazy w moczu utrzymuje się dłużej niż we krwi. O prawidłowym funkcjonowaniu organizmu decydują zarówno makroelementy, jak i mikroelementy, czyli pierwiastki główne i pierwiastki śladowe. Dehydrogenaza mleczanowa (LDH) jest enzymem wewnątrzkomórkowym ważnym w procesie produkcji energii w prawie wszystkich komórkach ciała. Najwyższe jego stężenia są w sercu, wątrobie, mięśniach, nerkach i płucach. Badanie LDH mierzy stężenie enzymu we krwi i w niektórych płynach ustrojowych. Tylko niewielką część LDH można znaleźć we krwi, ponieważ enzym uwalnia się do niej w wyniku śmierci lub uszkodzenia komórek. Dlatego dehydrogenaza mleczanowa w surowicy jest niespecyficznym markerem uszkodzenia tkanek w ciele. Samo stwierdzenie wzrostu dehydrogenazy nie jest w stanie pomóc w ustaleniu dokładnego miejsca uszkodzenia, więc badanie można połączyć z innymi badaniami. Czasami, gdy dochodzi do urazu, zapalenia lub infekcji, płyn gromadzi się w pewnej części ciała. Oznaczenie poziomu LDH w tym płynie może pomóc ustalić przyczynę jego akumulacji. Zatem dehydrogenaza mleczanowa tkanki okazuje się też przydatna w różnicowaniu rodzaju płynu z jam ciała- odróżnienia wysięku od przesięku czy wirusowego i bakteryjnego zapalenia opon mózgowych. Wysięk występuje w stanie zapalnym (wywołanym np. infekcją bakteryjną) lub uszkodzeniu tkanek, podczas gdy przesięk jest spowodowany wzrostem ciśnienia naczyniowego (np. w niewydolności serca) albo spadkiem ilości białek krwi (np. w wyniku marskości wątroby, utraty białka przez nerki). Dehydrogenaza mleczanowa (LDH) to enzym występujący w wielu tkankach i narządach, dlatego jest wykorzystywany w diagnostyce między innymi chorób wątroby, serca oraz chorób nowotworowych. Badanie kreatyniny i GFR – często jest wykonywane profilaktycznie w celu określenia sprawności pracy nerek pacjenta, nawet gdy ten nie dostrzega u siebie jeszcze żadnych negatywnych objawów, które mogłyby świadczyć o jakichś zaburzeniach. Pozwala na określenie prawidłowości filtracji kłębuszkowej w nerkach. Zaleca się je wtedy, gdy u pacjenta podejrzewa się uszkodzenie nerek z powodu narażenia na działanie różnorodnych toksyn, czy też z powodu przyjmowanych leków. Oznaczanie poziomu kreatyniny jest ważne przed różnego rodzaju operacjami i zabiegami chirurgicznymi oraz przed badaniami diagnostycznymi, które wymagają podania kontrastu (tomografia komputerowa, rezonans magnetyczny, koronarografia). Mocznik  to finalny produkt przemiany białkowej, zbudowany jest z amoniaku oraz dwutlenku węgla. W cyklu mocznikowym dochodzi do rozpadu białek do aminokwasów, które następnie rozkładają się na ketokwasy oraz amoniak, który jest toksyczny dla organizmu. Następnie jony amonowe są transportowane do wątroby, gdzie są przekształcane w mniej toksyczny mocznik. Jest on transportowany z krwią do nerek, gdzie po przefiltrowaniu zostaje usunięty z organizmu wraz z moczem. Badanie wykonywane jest u pacjentów, u których konieczne jest przeprowadzenie diagnostyki w związku z podejrzeniem nieprawidłowości w funkcjonowaniu nerek. Trzeba wziąć pod uwagę, że stężenie mocznika zależy od aktywności, diety pacjenta, podaży białka w diecie oraz stanu nawodnienia. Kwas moczowy z kolei jest produktem końcowym metabolizmu puryn. Źródłami puryn są: pokarm (np. wątroba, sardynki, anchois, piwo), synteza własna organizmu (tzw. endogenna), ale związki purynowe stanowią również produkt rozpadu kwasów nukleinowych. W wątrobie na skutek działania pewnych enzymów dochodzi do metabolizmu puryn, a ostatecznym produktem rozkładu puryn jest kwas moczowy. Kwas moczowy powinien ulec wydaleniu przez nerki i to właśnie z moczem usuwana jest największa jego ilość.  Zaburzenia wydalania kwasu moczowego i jego nadmierne gromadzenie się w organizmie mogą być spowodowane niektórymi chorobami, a akumulacja kwasu moczowego może prowadzić do poważnych powikłań. Badanie kwasu moczowego wykonywane jest m.in. u pacjentów cierpiących na chorobę nowotworową, którzy leczeni są chemioterapią, na etapie diagnostyki oraz kontrolnie u pacjentów ze zdiagnozowaną dna moczanową, czy w procesie diagnozowania kamicy moczowej. Sód stanowi główny składnik płynów ustrojowych i jest niezbędny do utrzymania równowagi kwasowo- zasadowej. Ma wpływ na właściwe funkcjonowanie mięśni i nerwów oraz jest składnikiem enzymów, a wraz z potasem reguluje gospodarkę wodną organizmu. Sód jest antagonistą potasu. Sód znajdziemy w produktach takich jak: sól i pokarmy, do produkcji których się jej używa. Potas wraz z sodem są niezbędnymi pierwiastkami do prawidłowej gospodarki wodnej organizmu. Jest on składnikiem płynów wewnątrzkomórkowych, enzymów i soków trawiennych. Potas odpowiada za właściwą pracę mięśni i nerwów. Zwiększa on także przepuszczalność błon komórkowych i stymuluje gruczoły wydzielnicze. Potas jest antagonistą sodu. Chlorki wraz z sodem odpowiadają za gospodarkę wodną w organizmie i są niezbędne do zachowania równowagi kwasowo- zasadowej. Znajdują się one w płynach ustrojowych i potrzebny jest do wytworzenia kwasu solnego w żołądku oraz mają również wpływ na pracę serca. Magnez jest jednym z kluczowych pierwiastków niezbędnych do budowy zdrowych i mocnych zębów oraz kości, odpowiada także za procesy widzenia, termoregulacji, przekazywania informacji między mięśniami i nerwami oraz za przemianę materii. Przeciwdziała zakrzepom i zmniejsza ryzyko zawału serca, aktywuje enzymy i bierze udział w metabolizmie lipidów. Działa przeciw-stresowo i przeciwstarzeniowo, wpływa korzystnie na pracę mózgu i przyspiesza wchłanianie wapnia. Chociaż niektóre z nich nie są potrzebne w dużych ilościach, to jednak w wyniku niedoboru któregokolwiek elementu zostaje zaburzona homeostaza i rozpoczyna się kaskada najróżniejszych problemów zdrowotnych. Nie bez powodu mówi się bezustannie o tym, jak istotna jest dobrze zbilansowana dieta. To właśnie wraz z pokarmem dostarczamy sobie lub nie, składników odżywczych. Bez nich na próżno jest liczyć na dobre samopoczucie, sprawność umysłową i fizyczną. Wszystkie makro- i mikroelementy odgrywają określone role i uczestniczą w przeróżnych procesach zachodzących w całym naszym ciele. Zarówno ich wzrost jak i niedobór może wskazywać na szereg chorób w naszym organizmie. TSH czyli hormon tyreotropowy produkowany jest przez przysadkę mózgową, a jego zadaniem jest pobudzanie tarczycy do wytwarzania i wydzielania hormonów T3 (trijodotyronina) oraz T4 (tyroksyna). Badanie TSH jest jednym z badań krwi wykorzystywanym w diagnostyce endokrynologicznej i dostarcza lekarzom informacji na temat poprawności działania tarczycy. Stężenie TSH oznaczane jest na podstawie próbki krwi pacjenta. Do wykonania badania krew należy pobrać w godzinach porannych, wówczas wynik jest najbardziej miarodajny. Pora dnia jest bardzo istotna, ponieważ działanie układu hormonalnego w dużym stopniu zależy od rytmu dobowego organizmu. W przeciwieństwie do wielu innych badań, do badania TSH nie trzeba się specjalnie przygotowywać. Nie ma też konieczności przychodzenia na badanie na czczo. Ważna jest jedynie pora dnia. Takie dolegliwości, jak wypadanie włosów, zmęczenie, wzrost masy ciała, zaparcia  – to najczęstsze powody, dla których warto wykonać diagnostykę tarczycy, a szczególnie badanie TSH, fT4 i fT3.Jednak nie zawsze mają one związek z chorobą tego gruczołu. Objawy takie, jak przyspieszone bicie serca, podwyższone ciśnienie tętnicze, spadek masy ciała, problem z nietolerancją wysokich temperatur, bezsenność, nadpobudliwość – mogą świadczyć o nadczynności tarczycy. Pacjenci cierpiący na to zaburzenie często uskarżają się na problemy ze snem. Nadczynność tarczycy objawiać się może także wzmożoną potliwością, drżeniem rąk oraz osłabieniem mięśni czy biegunkami. W przypadku niedoczynności tarczycy często obserwuje się wzrost masy ciała, suchą skórę (zwłaszcza na łokciach i kolanach), osłabienie i obniżenie nastroju, zaparcia, a także spowolnioną akcję serca. Pacjenci często skarżą się na to, że szybko marzną. U osób w starszym wieku, u których współwystępują choroby układu sercowo-naczyniowego, często dochodzi do nasilenia objawów niewydolności krążenia. FSH czyli hormon folikulotropowy ocenia fazę menopauzalną kobiet. Witamina D3 wpływa na funkcjonowanie naszego organizmu, jej niedobory mogą przyspieszyć rozwój osteoporozy. Jej poziom bezpośrednio wpływa na nasze samopoczucie, często jest nazywana hormonem szczęścia. Jej produkcja jest uzależniona od ekspozycji skóry na słońce, stąd spadek jej aktywności jest niemal pewny w okresie jesienno-zimowym. Brak witaminy D3 w organizmie prowadzi do zaburzeń w gospodarce wapniowo-fosforanowej, co skutkuje nieprawidłową mineralizacją kości. U dzieci może dochodzić do zmniejszenia wchłaniania wapnia, zaburzeń wzrostu kości, a następnie ich zniekształcenia (krzywicy). Zmniejszenie mineralizacji kości w przypadku osób dorosłych nazywane jest osteomalacją. Innym charakterystycznym stanem niedoboru witaminy D3 jest osteoporoza. Skutkuje ona zwiększoną tendencją do złamań i urazów kostnych. Nieodpowiednia podaż witaminy D3 i jej niedobory z tym związane mogą również prowadzić do nieprawidłowości w budowie mięśni, a w konsekwencji ich bólu. Witamina D3 jest niezbędna do odbudowy tkanki mięśniowej, bierze udział w jej regeneracji, np. po wysiłku fizycznym. Chroniczny ból mięśni, z którym kojarzy nam się ogólny stan przemęczenia, może mieć swoje podłoże w nieprawidłowej wartości witaminy D3 w organizmie. Witamina D3 jest niezbędna w syntezie substancji regenerujących naskórek i skórę właściwą po urazach. Niedobór witaminy D3 może doprowadzić do zaburzenia w gojeniu się ran. Ca 125 to marker nowotworowy jajnika. Jego wzrost może świadczyć o stanie zapalnym w jamie macicy, a nawet sugerować rozwój nowotworu. Ca15-3 to marker nowotworowy raków sutka. Kał na krew utajoną w kale pomaga w diagnostyce krwawień z odbytu o niewiadomej przyczynie oraz w diagnostyce chorób związanych z zaburzeniami w obrębie układu trawiennego. Krew w kale wydalana jest codziennie w minimalnych ilościach. Każda ilość krwi większa niż ta fizjologiczna, może pojawiać się z powodu krwawienia z przewodu pokarmowego, m.in. w przebiegu nowotworów jelita lub chorób zapalnych jelit. Badania obejmuje analizę tego, czy w kale znajduje się krew, która nie powoduje zmiany barwy i konsystencji kału i można ją wykryć jedynie metodami laboratoryjnymi. Badanie kału na krew utajoną powinno być wykonywane co roku u każdej osoby po 50. roku życia. Częstotliwość jednak zależy od zgłaszanych objawów i indywidualnych czynników ryzyka. Aby wynik był wiarygodny, do badania należy się odpowiednio przygotować. Trzy doby przed planowanym badaniem należy odstawić niektóre leki, w szczególności: preparaty zawierające żelazo, środki przeciwzapalne oraz rozrzedzające krew. Przed badaniem nie należy stosować specjalnej diety, jednak zaleca się, aby była ona bogata w błonnik, ponieważ wpływa on korzystnie na rytm wypróżnień. Nie należy natomiast stosować czopków, leków przeczyszczających. Dwie doby przed badaniem nie należy spożywać alkoholu, gdyż może on spowodować podrażnienie układu pokarmowego. Przeciwwskazaniem do oddania próbki kału są krwawienia z guzków krwawniczych (z żylaków odbytu), w przypadku kobiet także miesiączka (3 dni przed i 3 dni po), stosowanie leków doodbytniczo, zaparcia przebiegające z krwawieniem, leczenie stomatologiczne, krwawiące dziąsła lub krwawienie z nosa (krew może przedostać się do układu pokarmowego i wówczas wynik testu będzie fałszywie dodatni). Próbkę należy umieścić w specjalnie do tego celu zakupionym sterylnym, jednorazowym pojemniku. Ze względu na niewielki rozmiar pojemnika, należy przygotować dość szerokie naczynie, np. wyparzony słoik lub jednorazowy plastikowy pojemnik, z którego będzie można łatwo pobrać materiał do badania. Kał należy oddać do czystego suchego naczynia. Pojemniki mają specjalną szpatułkę, która pozwoli na pobranie próbki (wielkości orzecha włoskiego, nie większej niż ¾ pojemnika; w przypadku kału płynnego do badania należy dostarczyć 2–3 ml) koniecznej do wykonania badania. Pobieranie materiału do badań powinno zostać wykonane zgodnie z zaleceniami lekarza, w szczególności w zakresie liczby próbek, czasem konieczne jest kilkukrotne badanie kału (najczęściej trzykrotne) z kolejnych wypróżnień. 3 próbki z trzech kolejnych dni mogą być dostarczone do punktu pobrań ostatniego dnia pobierania próbek i do tego czasu szczelnie zamknięte i przechowywane w lodówce. Jeżeli odstęp czasowy między kolejnymi pobraniami jest większy, próbki należy dostarczać każdorazowo do 24 godz. od momentu pobrania. Badanie wykonywane jest w celu potwierdzenia krwi w kale bądź wykluczenia jej obecności. Jest istotne w diagnozowaniu chorób przewodu pokarmowego, m.in. krwawień z różnych jego odcinków. Krew utajona w kale  – wynik dodatni – potwierdza krwawienie do światła przewodu pokarmowego. Przyczyny krwawienia mogą być różne, dlatego konieczna jest dalsza diagnostyka w celu wykrycia powodu krwawienia. Natomiast krew utajona w kale – wynik ujemny – badania nie wyklucza choroby, potwierdza jedynie brak krwi w kale. Badanie przeciwciał HBc total jest elementem diagnostyki podczas procesu diagnostyczno-leczniczego w przebiegu wirusowego zapalenia wątroby typu B. Pozwala ono zarówno stwierdzić zakażenie, jak i określić jak dawno temu do niego doszło i monitorować skuteczność ewentualnego leczenia. HCV-G są to przeciwciała obecne we krwi osób, które miały kontakt z wirusem zapalenia wątroby typu C (HCV). Oznaczenie poziomu tych przeciwciał jest podstawowym badaniem przesiewowym, używanym w diagnostyce zakażeń HCV. Określenie liczby retikulocytów stanowi podstawę oceny aktywności erytropoetycznej szpiku. Ma to szczególne znaczenie w określaniu erytropoezy przy niedokrwistościach hemolitycznych i niedokrwistościach, ale również w kontroli leczenia preparatami żelaza niedokrwistości.